Ik snap het niet. Ik bedoel, ik kan de uitleg van Rutger Bregman bevatten, maar ik voel het niet. Waarom de dood van landgenoten erger is dan de dood van niet-landgenoten. Ik voel vandaag evenveel behoefte aan nationale rouw als om de dood van de kinderen in Gaza of Israel, de oorlog in Oekraine of de vliegramp van vandaag.
Ik voel een koude rilling als ik me probeer voor te stellen hoe het is als opeens een of meerdere geliefden er niet meer zijn. En dat het nog erger is als het een ‘foutje’ is in een conflict hier ver vandaan. Maar ik voel ook woede als ik hoor wat er in Gaza of Oekraine gebeurt.
Ik hoorde dat de broer van een kennis is overleden. Dat vind ik vreselijk. Hem heb ik persoonlijk steun gewenst. Want het is een persoonlijk drama van een bekende. Net zoals ik meeleef met een bevriende Oekrainsche uit Oost-Oekraïne, die haar droom van een Westers Oekraïne uit elkaar heeft zien spatten.
Toen mijn opa overleden was stopten wildvreemde voorbijgangers toen wij met de rouwstoet voorbijkwamen. Dat vond ik mooi. Of je iemand kent of niet doet er niet toe als je geconfronteerd wordt met verdriet en verlies.
Maar nationale verslagenheid. Ik snap het niet. Net zoals ik ook niet snap dat je wel juicht voor Oranje, en niet voor het voetbalteam van Argentinië. Ik ken van beide ploegen geen van de spelers persoonlijk.
Heb ik gelijk dat ik het hypocriet vind, belachelijk dat mensen hun emoties laten afhangen van paspoorten? Of mis ik een nationaal-chromosoom? Of erger nog, ben ik niet eens hypocriet maar helemaal niks? Ik heb geen minuut stilte gehouden. Ook niet voor Gaza/Israel, Oekraïne of de vliegramp van vandaag.