Vandaag zouden we lekker gaan zwemmen om uit te brakken van het epische feest gister. Niet in het Victoriameer, daar krijg je wormpjes van. Maar lekker decadent bij het Sheraton. En dan leuke haatfoto’s in onze zwemkleding en een cocktail op Facebook zetten: “nieuwjaarsduik 2013”. We zouden alleen nog Unox mutsen moeten zoeken. Die zijn hier gewoon te koop: als je die bij ons in de Humanabak gooit, kan je die hier voor een euro kopen. De mensen hier denken vast dat Unox net zoiets als Dkny is. “Maar Rogier, dit is toch een warm land?” Wel voor ons. Zodra het hier niet belachelijk heet is, halen de locals de winterjassen en mutsen te voorschijn. Zeker de boda drivers: die zitten de hele dag in de wind op hun motor.
maar net toen we wilden gaan sloeg het weer om van zon naar stortregen. Daar ging ons haatfoto idee. Maar al hadden we alsnog gewild, het zou lastig geworden zijn. Als het hier regent, houdt het op. Dan zijn de straten (lees: modderrivieren) in no time verlaten. Afspraken worden afgezegd. Wie onverhoopt toch op straat moet zijn draagt de meest potsierlijk regenkleding. Vrouwen lopen met badmutsen en plasticzakken op hun hoofd.
Ook de Oegandezen verbazen zich over de regen. Half december had de droge tijd moeten beginnen. Maar het regent regelmatig. Klimaatverandering of zo.
Ach, uitbrakken met een boek en het tikken van regen op de golfplaten heeft ook wel wat. Vooral omdat we gewoon in korte broek op het terras zitten. We zijn nog wel in de tropen. Lekker puh.
Dit is de vijfde of zesde blog over mijn reis. Als je de tel kwijt raakt lijkt het wel heel veel op een reeks. Waarin ik jullie jaloers maak met verhalen over safari’s, feesten en hongerbuikjes.