Ik zal hem heus niet opdrinken, dan ga ik de hele dag veel te hard, maar het gebaar en de geur is 1,80 waard. “Bonjour madame, Un pain aux chocolat et un cafe”. “petite au aux lait?” “petite”. Gare du Nord, vlak voor achten, het zonlicht plat op de net gewassen straten, lange schaduwen van mensen met koffers en backpacks. Nog maar een half uurtje Parijs, maar misschien wel het hoogtepunt. Boekje, broodje en de geur van koffie. Gewoon weer een ochtendje in Parijs. Morgen Rotterdam, overmorgen Londen of Bangkok. En straks, de trein.
Ook al ben ik pas een paar minuten voor vertrek ingestapt, zitten in een stilstaande trein is een martelgang. Hoe anders dan rijdend? Het is de zelfde stoel. De zelfde vrouw naast me, de zelfde groep Aziatische toeristen met de volledige Sony collectie schuin tegenover me en de zelfde giebelende Francaises aan de ander kant van het gangpad. Ik lees hetzelfde boek – Sophie van der Stap, staan zinnige dingen in – , luister naar dezelfde muziek. De trein maakt geen herrie en schudt niet heen en weer. Maar toch. Vol ongeduld schuift iedereen heen en weer op zijn stoel, controleert zijn ticket en kijkt alweer op zijn horloge. Ik denk aan alle dingen die ik nog zou moeten doen en alle dingen die ik vergeten ben in te pakken. Eigenlijk staat mijn hele leven stil. Leuk hoor, ontbijtje in Parijs, maar moet ik niet eens een baan gaan zoeken? Ik wordt toch echt te oud voor zinloze conferenties is smerige hostels waarvan ik bij het begin al weet wat er gaat gebeuren en ik dezelfde verhalen vertel die al 5 jaar een succesnummer zijn, alleen dan nog net iets cynischer.
Maar zodra de trein in beweging komt zak ik achteruit in mijn stoel, voel ik de verbondenheid die medereizigers met de mensen om me heen, is mijn boek mooier – en verdomd, schrijft zij nu ook al dat het leven lichter is als je beweegt – en de muziek vrolijker. Lijkt alles wat ik nog moet doen niet belangrijk en kan ik de vergeten spullen missen als kiespijn. Als een kind zo opgewonden als de al lang niet meer zo nieuwe trein een lichte grom en een hoge zoem laat horen en het voorbijglijdende landschap een voorbijflitsend landschap wordt. Totaal zinloos, maar ik heb maar mooi weer een pain-aux-chocolat en koffie gedronken in het zonnetje van Gare du Nord.
Helaas duurt de treinreis maar 3 uur. Als die stilstaat is het weer gewoon een trein en moet je daarna gewoon naar huis lopen. Maar zolang de trein 300 km/h rijdt ben ik zorgeloos.