Beste meneer Timmermans,
De eerste keer toen ik u ontmoette kwam ik als Europa Pipo van de Nationale Jeugdraad bij u op het ministerie. Terwijl iedereen zich braaf met voor- en achternaam de hand schudde, en u die evenzo beantwoordde, zei ik: “hoi, ik ben Rogier”. U keek heel even verward. Toen geamuseerd. “Hoi, ik ben Frans”.
Ik was gelijk onder de indruk. Het gesprek was eigenlijk vooral voor de foto in de krant. Maar u had ons echt wat te vertellen en u was oprecht benieuwd naar onze visie. U was duidelijk op zoek hoe U een goed verhaal over Europa kon neerzetten. Waar ik uw voorganger Nicolai op een congres met bestuurskundigen wel eens uitgelachen heb zien worden wegens een totale nikszeggendheid, leek u op een missie. Of het nou in een klein zaaltje was of midden in de nacht. Met uw bustoer sprong u om 2 uur ‘s nachts helemaal hyper uit de bus, bleek mij nog te kennen, en had duidelijk plezier in het spelen van DJ. Leuk, maar nog liever wilde u uw verhaal kwijt. Geen technocratisch verhaal, geen Eurofiel Europa halleluja, maar een verhaal waar mensen wat aan hadden. Uit een diepe overtuiging en enthousiasme.
Niet alleen over Europa. Op de avond van Europa, tot doel een website voor jongeren te lanceren, stelde een oudere mevrouw een totaal ongerelateerde vraag over allochtonen ofzo. U nam er gewoon even de tijd voor. U praatte haar niet naar de mond, maar zette uw afwijkende visie uiteen. Als overtuigd sociaal democraat kwam het verhaal uit uw tenen. De mevrouw zag dat, en was gerustgesteld.
De nacht dat het kabinet viel, zag ik u op tv bedremmeld bij de persconferentie van Wouter Bos staan. Ik zag het wel zitten: U het stokje overnemen van Bos. En dan een progressief kabinet waar u als premier een ambitieuze, optimistische, internationale hervormingsagenda als lonkend perspectief zou kunnen verwoorden, ook voor teleurgestelden, voor zich ontheemd voelenden en zich slachtoffer van de globalisering (dat ze hoofddoek noemen) wanenden. Ik dacht echt dat u dat zou kunnen. Als iemand naar een politieke held van mij vroeg, stond u er steevast tussen. Voor veel GroenLinksers.
Maar sinds de verkiezingen bent u het kwijt. Niet dat ik u nog gesproken heb. Of op tv gezien. Ik baseer me eigenlijk alleen op uw facebook pagina.
Wat een verbittering! Geen eigen verhaal meer – ja over voetbal, maar dat jeukt me – maar alleen rancune over Wilders, nijd naar het CDA en de handdoek in de ring jegens Henk en Ingrid. Met als dieptepunt natuurlijk uw ongelukkige schuddebuik naar de Wilderskiezer. Ik vond het eigenlijk wel een lichtpuntje: u eerste humoristische post in weken. Maar met de magnums en meer werd het niet leuker.
Anderen die ik spreek herkennen zich in mijn teleurstelling: “ja nou, wat is die Timmermans zuur geworden he?” En nu lees ik ook vandaag in de NRC weer dat u teleurgesteld zou zijn.
Meneer timmermans. Frans. Wilt u weer leuk worden? De visionair worden? De man waardoor ik als GroenLinkser mij weer met de PvdA verbonden voel? Mijn eventuele toekomstige premier? Wanneer komt u uit uw zomerdepressie en gaat u vanaf uw zeepkist weer met passie uw verhaal vertellen, in plaats van gal sputteren? De PvdA weer aansprekend maken? En vooral: weer leiderschap tonen door optimisme te prediken en oprecht uit te stralen? Dan doe ik met u mee en ken ik er heel veel die dat ook willen.
Met vriendelijke groet,
Rogier