Ik heb het wel in videoclips gezien. Maar nu zit ik er in. Ik sta met een biertje in mijn hand. Meer hoef ik niet te doen. Zij draait om me heen. Zij pakt mijn hand. Zij staat voorovergebogen (als in: handen plat op de vloer) en beweegt haar prachtige kont op het ritme van de beat tegen mijn kruis.
Als witte trek je hier aandacht. Ook in discotheken. Zoals de Iguana, the place to be in Kampala. Een houten dak, open zijkanten. Een paar knipperende gekleurde lampen op de dansvloer, aan de andere kant hoge tafels met krukken. Bier in flessen van een halve liter. Avond aan avond dezelfde muziek. In Nederland schijnen de liedjes echt vulgair te klinken, hier lijken ze gepast. Bij zwarte mensen dan. De Mzungus staan er als Eskimo’s in de tropen, als sushi in de stamppot, als tang op varken. Maar ze zijn het centrum van aandacht. Hitsige mannen zwermen als bijen – maar vaak te verlegen om te happen – om de blonde meisjes uit de groep. Voor hen een exotische verovering. Een paar dagen later blijkt in het hostel dat de droomman die verschillende vrouwen aan de haak hebben geslagen, een en dezelfde blijkt te zijn. Deze was anders dachten ze nog.
Vrouwen zijn wat afwachtender, maar ook als witte man is het niet heel lastig wat ‘aanspraak’ te krijgen.
Deze vrouw is niet typisch Oegandees. Ze heeft getoupeerd haar, piercings en is alles behalve bescheiden. Uitbundig is een beter woord. Als ik haar van de dansvloer vraag om ook even verbaal contact te leggen, blijkt ze dan ook met een Nederlandse man getrouwd geweest en heeft een paar jaar in Nederland gewoond, waar haar kinderen nog wonen. Zodra ze het staatsburgerschap kreeg is ze gescheiden en terug gegaan.
Genoeg gepraat. Ze wil dansen.
Sta je als Nederlandse Houten Klaas genant te zijn.
Ze laat er geen gras over groeien. Ze kan goed zoenen. En al snel nodigt ze me uit bij haar thuis. Niet eens met de ‘kopje thee’ smoes.
“Pas maar op. Ze draait hem er af,” waarschuwen anderen uit onze groep lachend.
Maar ik heb helemaal geen zin. Of beter: ik vind het eigenlijk doodeng. Waar kom ik terecht? In een krot? In een bordeel? Bij haar uitgebreide familie? Zonder geld in mootjes in het Victoriameer? En wat is haar HIV status eigenlijk?
Ik gebruik als smoes dat ik beloofd heb de Nederlandse meisjes in de taxi thuis te brengen.
De volgende dag belt ze me op en belooft me die avond mee uit te nemen. Ik wil eigenlijk niet. Ik ben brak van gisteren. Ik wil lekker op de bank een boek lezen.
Maar ja.
Ik denk aan het fantastische boek van Maarten Zeegers over Syrie. Niet alleen legt hij heel knap even het hele land uit, zijn pogingen met vrouwen in contact te komen zijn ronduit hilarisch. Ik ga de kans op zo’n verhaal toch niet laten lopen? Je kunt alleen spijt krijgen van de dingen die je niet hebt gedaan. Ik stem in.
Maar het zit me niet lekker.
Ik mail Maarten. Hij mailt gelijk terug. “Doen. Neem veel condooms en weinig geld mee”
Ik volg zijn advies op. Voor het eerst in mijn leven maak ik me serieus zorgen om HIV. Dat is nu opeens geen theorie meer. Ik voel de angst door mijn lichaam gieren. Kijk, dat wil je toch meemaken? Living on the edge!
Ze neemt me mee naar kleine bar ver uit het centrum, gerund door een vulgaire Brit. Het gesprek is stroef. Al snel knal ik tegen een enorme cultuurkloof aan. Ze is 26 maar veel ouder en tegelijk veel kinderlijker. Over Nietsche en de politiek zullen we het niet hebben vanavond. En als ze me verteld over haar leven in Nederland, haar ex, haar dromen en leven hier, vervormt het beeld dat ik had van een goedlachse, intelligente, zelfstandige, wereldwijze, eigenwijze, exentrieke, bloedmooie vrouw al snel in dat van een tienermoeder uit de Bijlmer. We hebben echt geen raakvlak. En ze heeft echt geen grijntje interesse in wie ik ben.
Ik ben er klaar mee. Ik zeg dat ik moe ben en naar huis wil. Ze snapt het niet. Laten we dan tenminste nog een biertje drinken bij Palladium. Dat is van de oom die haar opgevangen heeft toen ze wees was. Ik voel nattigheid, maar ach. 1 biertje en wie weet is het wel leuk. En misschien wel spannend.
Als ze naar de wc gaat buigt de barman geheimzinnig over de bar.
“So you are going to Palladium. You be carefull there?”
“Why? Will i loose my life there?”
“No but you will loose your virginity.”
“Is it ‘that’ kind of place?”
“Yes.”
“And what if i dont want ‘that’, can i still go there?”
“Sure. Just be carefull.”
Met kloppend hart klim ik achter haar op de boda. Ik zie een donker bordeel voor me, met rode banken, schimmige hoekjes, uitgemergelde zwaar opgemaakte vrouwen, paaldanseressen en gevaarlijke goudbehangen pooiers. Ik zie kakkerlakken, muffe luchten en onbestemde vlekken voor me. Voor mezelf leg ik de grens als ik moet gaan betalen. Dan zou ik me te vies voelen.
Maar mijn zorgen blijken voor niks. Het is gewoon een discotheek. Een binnenplaats rond een voor de kerst met grote ballen van aluminium folie versierde boom, bar met krukken in het midden. Pooltafels onder een afdakje waar mannen poolen zonder enig oog voor vrouwen. Mensen die met elkaar biertjes drinken. Niet al te schaars verlicht. Dezelfde muziek als alle andere tenten. Tevergeefs speur ik mijn blikveld af voor de peeskamertjes en pooiers.
Is dit alles? Gewoon een hele matige date met een meisje dat enorm tegenvalt en dat eindigt in een hele matige discotheek? Hoewel opgelucht ben ik toch ook vooral teleurgesteld. Geen spannend verhaal om over 30 jaar nog smakelijk te kunnen vertellen: “…en toen ben ik door het raam ontsnapt”, geen once-in-a-life-time ervaring. Niet alle kanten van het land gezien en beleefd. Geen adrenalinekick.
Maar wat bedoelde de vulgaire Brit dan?
Als je goed kijkt zie je wel wat verveelde meisjes aan de kant zitten. Maar of ze ergens op wachten of gewoon verveeld zijn is niet te zeggen. In de meeste landen haal je de prostituees er zo tussenuit. Hier is het lastiger. Het is ook vager. Tussen een liefdesrelatie en “als je vooraf X betaald mag je Y doen” zit hier een enorm grijs gebied van ‘jouw taak is mijn drankjes en taxi en wat voor mijn ouders/nicht/kinderen betalen en mijn taak is met je naar bed gaan’.
Ook trouwen is voor veel vrouwen hier veel meer een zaak van zekerheid voor je toekomst, overleven, kansen. Dat ruil je tegen seks. De zure apppel. Niet de Disneydromen van samensmeltende geesten en pure liefde. Daarop loopt het gesprek met mijn date ook steeds vast.
Witte mannen zijn daarom zeer gewild, hoe vreselijk ze ook zijn. Want iedereen hier wil naar Europa, want daar is alles beter. Er staan verschillende witte mannen van middelbare leeftijd met vieze snorretjes, vlassig haar en bierbuiken met hun arm om veel te jonge, verveeld kijkende meisjes. Mijn ‘vriendin’ pakt mijn hand en trekt me door het publiek om alle ruimtes te laten zien. Ik voel me vies. Ik wil schreeuwen: “ik doe niet wat jullie denken! Ik ben anders! Het gaat mij om het verhaal!”
We gaan aan de bar zitten. Ongemakkelijk drink ik mijn biertje. Het gesprek loopt niet zozeer stroef meer, we hebben gewoon niks meer te zeggen. Uit arrenmoede staat ze op van haar kruk en begint te dansen. Als enige. Ze buigt voorover en daggert tegen mijn knie aan. Ongemakkelijk is nu wel erg een understatement. Ik wil naar huis. Ik trek haar overeind en zeg dat ik wil gaan. Of haar gezicht teleurstelling of verbazing uitdrukt is lastig te zeggen. Met tegenzin brengt ze me naar een bevriende boda. Die me voor een vriendenprijsje naar huis zal brengen. Veel te duur blijkt als ik merk dat we eigenlijk helemaal niet zo ver van het hostel zijn. En of ik nog wat geld voor de taxi voor haar heb. Met wat ze vraagt kun je wel 5 taxi’s nemen. Ik geef haar alleen wat voor een biertje.
Een paar dagen later, 1e kerstdag belt ze me op. Of ik mee uit ga vanavond. Ik wimpel haar af met dat het ‘een avond met onze vrienden’ is. De mooiboys die met de blonde meisjes proberen aan te pappen nemen ons op kroegentocht. Met 11 man kruipen we in een auto en bezoeken verschillende kroegen. De laatste die we proberen is naast de Palladium. “Als ik haar hier maar niet tegenkom,” denk ik. De hele buurt is immers van haar clan. Op het laatst vraagt iemand of we ergens jointjes kunnen kopen. Toevallig wees ‘mijn vriendin’ me vorige keer op de reggaebar aan de overkant. Ik bied aan mee te gaan halen. Dat wil ik wel meemaken, misschien zit er een goed verhaal in.
Ik spoed me achter vrienden aan. Als ik bijna achterin de tent ben zie ik haar pas. Apestoned op de bar. Net op tijd verschuil ik me achter vrienden. Maar waarom eigenlijk? lets get it over with. Ik stap op haar af. Haar gezicht licht op. Ik probeer haar zoen te ontwijken. Net als ik wil beginnen met mijn ‘het ligt aan mij niet aan jou’ verhaal grijpt ze verschrikt naar haar neus. Haar neuspiercing is eruit gevallen. Ik hurk en met hulp van mijn mobiel speur ik de grond af. Ik vind een hele grote spijker. Ze snapt de grap niet. De piercing blijft onvindbaar. Mijn vrienden worden ongeduldig. De sfeer in de bar is broeierig, iemand krijgt een peuk op haar arm en buiten staat de groep te wachten. Ik word meegesleurd.
Ik heb nog een heel net ‘laten we vrienden blijven’ berichtje gestuurd. Niks meer van haar gehoord. Ik zal er nooit achter komen wat ze van me wilde. En ik ga naar huis zonder mijn spannende verhaal. Maar voor een sterk verhaal je lichaam verkopen voelt ook als prostitutie.