Het wel of niet steunen van de missie naar #kunduz is GroenLinks niet in de koude kleren gaan zitten. Terwijl sommige partijen een mening hadden voor ze het plan kenden om maar duidelijk te zijn naar de kiezer, worstelde groenLinks openlijk. Vele GroenLinksers gaven gevraagd en ongevraagd advies. Maar sommigen zijn doorgeslagen en hebben zich flink verlaagd.
Krities GroenLinks/Midden-Oostenwerkgroep/Afghanistan initiatief (allemaal de mailbox van Karel van Broekhoven) stuurde eerst een hele redelijke mail: in hun ogen stond het grootste deel van het plan te ver af van de motie Peters/Pechtold. Maar nog voor donderdag de brief met aanpassingen in het plan kwam, kreeg ik een nieuwe mail met het verzoek de tweede-kamerleden te spammen om hen tegen te laten stemmen. Het kon gewoon niet deugen.
Sensatiebeluste media graven dan graag dit soort types op en geven hen een podium. ‘de voorzitter van de Midden-Oosten werkroep’. Dat klinkt heel wat, meer dan een klein groepje uit de marge. Op de radio mocht hiij dreigen met een motie van afkeuring als de fractie niet zou luisteren. Dat is even ongepast als al-qaida dat de besluitvorming via al-jazeraa onder druk zet.
We hebben met zijn alleen een verkiezingsprogramma afgesproken en mensen gezocht die we vertrouwen om dat zo goed mogelijk uit te voeren. En daar een zorgvuldige afweging bij maken. En dus ook luisteren naar leden, zowel hen die uit expertise en hen die uit principe of overtuiging een mening hebben. Maar zich niet laten gijzelen.
En dan zijn er nog de types die electorle argumenten erbij slepen: twijfelen of instemmen gaat ons zetels kosten. Zum kotzen! Het gaat hier om mensenlevens, geen statenzetels. En ik denk dat het beeld van een partij die serieus en tot de diepste emoties wikt en weegt, mensen aanspreekt. Mensen die liever een bot njet hebben misschien niet. Maar die kunnen we missen als kiespijn.